Justyna Pochanke

Post autor: **:: Kamil** » piątek 13 sty 2006, 19:27

Szkoda Âże to ostatni dzieĂą z JustynÂą do poniedziaÂłku za tydzieĂą

:

Monster pisze:Nawet dobrze dziÂś Justyna wyszÂła Ale wolĂŞ Piotrka Marciniaka

:zdziwko: ... hmm ... wyjÂśĂŚ dobrze mozna na zdjĂŞciu

... Marciniak fajnie prowadzi fakty ale zdecydowanie wolĂŞ podziwiaĂŚ Justyne

Kamil - expresowo wstawiasz capsy

... Âże teÂż moÂżesz odrywaĂŚ wzrok od faktĂłw jak prowadzi Justyna

... bo wnioskujĂŞ Âże wstawialeÂś je miedzyczasie ... albo taki szybki jesteÂś. Fajne capsy, bravo

Post autor: **quantrix** » piątek 13 sty 2006, 19:37

bravo

tego mi capsa brakowaÂło ale widze Âże ani mi ani Kamilowi Stysi w tej pozie nie uchwyciÂło. dziĂŞki !!

Post autor: **pawell** » piątek 13 sty 2006, 19:45

Tak ten caps jest najfajniejszy.

WidaĂŚ ze StyÂśce bardzo spodobaÂł siĂŞ genialny materiaÂł Tomasza Sianeckiego.

"Fakty" dzis ze StyÂśkÂą jak zwykle bardzo dobre.

Post autor: **emi** » piątek 13 sty 2006, 19:46

jeeej! dzieki Ci za tego capsa! jest Âświetny! tak samo jak komentarz Stysi na koncu...hehe.

Tak swojÂą drogÂą to piĂŞkny koniec tygonia.

Szkoda tylko ze Justyne zobaczymy dopiero.....prawie za 2 tyg. ehh..

Post autor: **:: Kamil** » piątek 13 sty 2006, 19:50

pochanke - fan pisze:Kamil - expresowo wstawiasz capsy ... Âże teÂż moÂżesz odrywaĂŚ wzrok od faktĂłw jak prowadzi Justyna ... bo wnioskujĂŞ Âże wstawialeÂś je miedzyczasie ... albo taki szybki jesteÂś. Fajne capsy, bravo

Oj... dziÂś wstawiÂłem o kilka minut pĂłÂźniej

bo czekaÂłem na TwojÂą odpowiedÂź. SiĂŞ jakiÂś czas temu wytrenowaÂłem

Jak maszyna chodzĂŞ

To jest zazwyczaj jeden caps z jednego wejÂścia wiĂŞc kilka chwil mi jeszcze pozostaje na spoglÂądniĂŞcie na tv. Hmm... mogÂłoby byĂŚ jeszcze jedno wyjÂście - mieĂŚ tv w pokoju z kompem

DziĂŞki ka... oj sorry... quantrix. ÂŚwietny caps :brawo: WymiĂŞkam

Post autor: **emi** » piątek 13 sty 2006, 20:29

ha! Zainteresowanych zapraszam na http://www.press.pl, tam z boku jest pokazana najnowasza okÂładka. A tam nikt inny jak sama StyÂśka. I piekny dÂługi wywiad z niÂą.

Razem z Pawllem doszÂłysmy do wniosku ze powinniscie o tym wiedzieĂŚ..

Post autor: **pawell** » piątek 13 sty 2006, 20:30

2 fotki StyÂśki tego chyba pochanke - fan jeszcze nie widziaÂł:

Obrazek

Post autor: **terraX** » piątek 13 sty 2006, 20:48

emi pisze:Razem z Pawllem doszÂłysmy do wniosku ze powinniscie o tym wiedzieĂŚ..

I doszliÂście do baaardzo trafnego wniosku

o kurcze :mlotek: ... a mialem w planie dziÂś przegladaĂŚ www w poszukiwaniu ... wiadomo kogo ... tym razem siĂŞ spĂłÂźnilem

no ale nie pomysleliÂście i wstawiam ten wywiad na forum bo na www nie bĂŞdzie on przecieÂż wiecznie

... sorki ... tylko chce go jeszcze keidyÂś przeczytaĂŚ ... dziĂŞkuje za wyszukanie go :spoko: :jupi:

p.s chyba Âże to pani moderator siĂŞ nie spodoba ale za zaÂśmiecanie forum ale mysle ze nie powinno

Rozmowa z JustynÂą Pochanke - Dziennikarzem Roku 2005

Kotwica

Michelle Pfeiffer w filmie "NamiĂŞtnoÂści" gra ambitnÂą repor-terkĂŞ telewizyjnÂą. Ale dopiero bunt w wiĂŞzieniu, w ktĂłrym ona akurat jest z kamerÂą i nadaje relacjĂŞ na Âżywo - powoduje, Âże zostaje zauwaÂżona i w koĂącu prowadzi gÂłĂłwne wydanie wiadomoÂści w najwiĂŞkszej telewizji.
Chwila czyni gwiazdĂŞ?

Gdyby nie 11 wrzeÂśnia 2001 roku, gdy musiaÂła Pani na Âżywo relacjonowaĂŚ ze studia wydarzenia w Nowym Jorku, moÂże wciÂąÂż prowadziÂłaby Pani magazyn w TVN 24 i nic by siĂŞ nie zmieniÂło?
Prawie na sto procent by tak byÂło. I nie pomogÂłoby przeliczanie, ile lat przepracowaÂłam wczeÂśniej i wymienianie, ile juÂż zrobiÂłam. Mam ÂświadomoÂśĂŚ, Âże wielkie wydarzenia wynoszÂą ludzi na wysokoÂśĂŚ, na ktĂłrÂą nigdy by siĂŞ nie wdrapali - nie dlatego, Âże nie mieli siÂł czy talentu. Po prostu: wielkie wydarzenia skupiajÂą na sobie oczy milionĂłw ludzi. 11 wrzeÂśnia byÂłam na wizji non stop przez caÂły dzieĂą. W dodatku po raz pierwszy na duÂżej antenie, bo nagle z TVN 24 przeÂłÂączono nas na TVN. Wtedy wszyscy z telewizji chcieli siĂŞ dowiedzieĂŚ, jak wyglÂąda ta wojna. MogĂŞ okrutnie powiedzieĂŚ: krĂłlowaÂłam wszĂŞdzie - w domach, sklepach, biurach.

Choroba i ÂśmierĂŚ papieÂża w kwietniu ubiegÂłego roku - bo te dni rĂłwnieÂż spĂŞdziÂła Pani w studiu - znowu PaniÂą wyniosÂły. Kolejny egzamin dziennikarski?
Po pierwsze, to sÂą wydarzenia, do ktĂłrych dziennikarz nie jest w stanie siĂŞ przygotowaĂŚ. Po drugie, one ÂłamiÂą pewne dziennikarskie zasady. Gdybym ludziom marzÂącym o uprawianiu zawodu dziennikarza miaÂła pokazaĂŚ, na czym on polega, musiaÂłabym im opowiedzieĂŚ o takich dniach, jak 11 wrzeÂśnia, kiedy to przekracza siĂŞ zawodowe reguÂły. Bo na wizji siĂŞ nie szlocha. Czasami tonem, tekstem czy odrobinÂą mimiki moÂżna pokazaĂŚ swĂłj stosunek do tematu, ale szaleĂąstwa emocji na wizji nie powinno byĂŚ. Ma byĂŚ podawanie na tacy informacji widzom. Natomiast dziennikarstwo uprawiane przeze mnie 11 wrzeÂśnia byÂło w tym samym stopniu informacyjne co emocjonalne.

Podobnie w dniach choroby i Âśmierci papieÂża.
Ale to byÂły inne emocje, nie wzdychaÂłam, nie pÂłynĂŞÂły mi po policzkach Âłzy. No i byÂłam bardziej doÂświadczona niÂż cztery lata wczeÂśniej, kiedy to miaÂłam raptem dwa tygodnie doÂświadczenia na wizji.

Pewna miĂŞkkoÂśĂŚ, emocje w gÂłosie, przeÂżywanie wraz z relacjonujÂącymi reporterami - zachowanie tak inne od wizerunku ostrej, konkretnej prowadzÂącej - czasem raziÂły.
Ja nie gram na wizji. ChoĂŚ w rzeczywistoÂści nie jestem takÂą osobÂą, jakÂą mnie widzÂą w telewizji. PotrafiĂŞ siĂŞ zaÂśmiaĂŚ i byĂŚ zÂłoÂśliwa, zdenerwowana albo bardzo spokojna, potrafiĂŞ mĂłwiĂŚ cicho i gÂłoÂśno. Mam cechy, ktĂłrych nie ma potrzeby pokazywaĂŚ widzom. ChoĂŚ czasem potrafiĂŞ byĂŚ inna, jak na przykÂład w programie "Mamy CiĂŞ!".

Oj, tam z kolei nie ukryÂła Pani swego zdenerwowania. ZastanawiaÂłam siĂŞ: z powodu fatalnego tÂłumacza czy dlatego, Âże musiaÂła Pani zrobiĂŚ mistyfikowany wywiad z jakimÂś szejkiem, na ktĂłrym zaleÂżaÂło szefom?
ByÂłam zdenerwowana tym, jaka odpowiedzialnoÂśĂŚ na mnie ciÂąÂży. WkrĂŞcono mnie w ten wywiad, mĂłwiÂąc, Âże od tego zaleÂży kontrakt ITI z LegiÂą Warszawa.

To byÂł wywiad w interesie szefĂłw firmy, na ich zamĂłwienie. CzekaÂłam, aÂż przerwie Pani tĂŞ rozmowĂŞ.
ByÂłam maksymalnie wkurzona. W pierwszym odruchu nie zgodziÂłam siĂŞ. Gdy zadzwoniÂł do mnie Mariusz Walter i powiedziaÂł, Âże trzeba siĂŞ zaopiekowaĂŚ waÂżnym goÂściem i zrobiĂŚ z nim wywiad, powiedziaÂłam, Âże nie jestem hostessÂą i nie robiĂŞ takich rzeczy. Gdy wyjaÂśniaÂłam, Âże po takim wywiadzie nie mogÂłabym usiÂąÂśĂŚ do rozmowy z powaÂżnym politykiem, usÂłyszaÂłam, Âże wywiad nigdzie nie bĂŞdzie emitowany. To miaÂł byĂŚ tylko prezent dla tego szejka, ktĂłry on zabierze do swojego kraju. GadÂżet.

Nie pomyÂślaÂła Pani, Âże kiedyÂś poproszÂą, by zrobiĂŚ coÂś takiego naprawdĂŞ?
MoÂże, ale do tej pory siĂŞ nie zdarzyÂło.

NiedÂługo po 11 wrzeÂśnia stwierdziÂła Pani, Âże wÂłaÂściwie mogÂłaby na przykÂład urodziĂŚ drugie dziecko, bo w zawodzie zrobiÂła juÂż wszystko.
Nie powiedziaÂłam tego w znaczeniu, Âże jestem juÂż Âświetna. Tylko Âże mam juÂż pewnoÂśĂŚ siebie, ktĂłra pozwala mi usiÂąÂśĂŚ do rozmowy na przykÂład o katastrofie "Kurska" - jestem w stanie na tyle siĂŞ przygotowaĂŚ, by sÂłuÂżyĂŚ za przewodnika, ktĂłry pytaniami pozwala przekazaĂŚ widzom wiedzĂŞ. To jest pewnoÂśĂŚ siebie dopingujÂąca, lecz niepĂŞtajÂąca nĂłg.
Po Âśmierci papieÂża natomiast naszÂła mnie myÂśl, Âże najwaÂżniejsze rzeczy w tym zawodzie juÂż zrobiÂłam. ÂŻe zadania, ktĂłre zesÂłaÂł mi los, wykonaÂłam.

To tak, jakby pisarz obwieÂściÂł, Âże tĂŞ najlepszÂą ksiÂąÂżkĂŞ juÂż napisaÂł.
To coÂś innego. Chodzi mi o to, Âże zasmakowaÂłam w zawodzie dziennikarza dobrych i waÂżnych rzeczy. Mam kompletny tort, wszystkie skÂładniki. KiedyÂś BoÂżena Walter powiedziaÂła mi: "DoszÂłam do takiego momentu, Âże mogĂŞ to robiĂŚ caÂłe Âżycie i mogĂŞ tego nie robiĂŚ. Wtedy odeszÂłam".

BoÂżena Walter byÂła prezenterkÂą. Czy w dziennikarstwie moÂżna mieĂŚ takÂą pewnoÂśĂŚ?
Nie, ale jest coÂś takiego jak bilans Âżyciowy. Przez wiele lat miaÂłam spore wyrzuty sumienia wobec wÂłasnego domu, ktĂłry byÂł porozbijany, niekompletny, w ktĂłrym czekaÂło moje dziecko. PoÂświĂŞcaÂłam mu caÂły wolny czas - lecz zostawaÂło go tak niewiele, Âże cĂłrka ma uraz do telewizji jako miejsca pracy. Z drugiej strony, ona wie, Âże lubiĂŞ swojÂą pracĂŞ.

I gdy wraca Pani do domu, wÂłÂącza CNN.
Dziennikarstwo to profesja, ktĂłrej nie da siĂŞ wykonywaĂŚ na pĂłÂł etatu. MiaÂłam szczĂŞÂście w Âżyciu, Âże trafiÂłam na swĂłj zawĂłd. MogĂŞ wstawaĂŚ o czwartej, piÂątej rano i pracowaĂŚ kilkanaÂście godzin tylko dlatego, Âże to lubiĂŞ. Lecz przychodzi moment, gdy czÂłowiek myÂśli: "Kiedy uporzÂądkujĂŞ moje sprawy Âżyciowe? Kiedy siĂŞ nimi nacieszĂŞ? Kiedy pomogĂŞ mojemu dziecku odrabiaĂŚ lekcje?". Jest strach, Âże przegapiĂŞ coÂś waÂżniejszego niÂż praca. Ta myÂśl i wÂłaÂśnie bilans Âżyciowy dajÂą wewnĂŞtrzny komfort, Âże gdybym nagle miaÂła odejÂśĂŚ z dziennikarstwa - dla domu - mam poczucie, Âże poznaÂłam ten zawĂłd od najtrudniejszej strony.

Jednak nie byÂła Pani reporterem ani w Radiu Zet, ani w TVN 24. Nie czuÂła nerwĂłw i podniecenia, gdy trafia siĂŞ na newsa, walczy o fajnÂą setkĂŞ, montuje materiaÂł.
To prawda. Jedynie kilka razy w Âżyciu zasmakowaÂłam prawdziwej reporterki. MiĂŞdzy innymi dlatego pojechaÂłam 11 wrzeÂśnia, rok pĂłÂźniej, do Nowego Jorku, by nie opowiadaĂŚ o tym zza stoÂłu prezenterskiego. Wtedy przekonaÂłam siĂŞ o kolosalnej rĂłÂżnicy miĂŞdzy pracÂą za stoÂłem prezentera a pracÂą reportera w terenie. Jednak przez prawie caÂłe zawodowe Âżycie byÂłam ÂłÂącznikiem, ktĂłry zbieraÂł relacje innych i je przekazywaÂł. Amerykanie majÂą na to dobre okreÂślenie: "czÂłowiek kotwica" (ang. anchorman). Tak siĂŞ uÂłoÂżyÂło. TakÂą rolĂŞ - rolĂŞ gÂłosu - przydzieliÂł mi w Radiu Zet Andrzej Woyciechowski. Nie cofnĂŞ juÂż czasu, nie obsadzĂŞ siĂŞ w roli reportera. DziÂś byÂłoby to sztuczne.

W Pani programach dominujÂą rozmowy z politykami. Czy to jest najwaÂżniejsze dla PolakĂłw?
Pracuje u nas w redakcji i jest moim przeÂłoÂżonym w "Magazynie 24 godziny" Maciej WierzyĂąski - byÂły wydawca nowojorskiego "Nowego Dziennika", wieloletni dziennikarz opozycyjny, radiowy i prasowy. WrĂłciÂł do Polski po blisko dwudziestu latach spĂŞdzonych w Stanach. Co jakiÂś czas pyta nas, dlaczego wciÂąÂż zapraszamy tych samych goÂści. Czemu ta Âławka jest taka krĂłtka i ograniczona do polityki. ZrozumiaÂł dopiero, gdy porozmawiaÂł ze swoimi znajomymi i zobaczyÂł, Âże ich ta polityka bardzo krĂŞci. Pod tym wzglĂŞdem jesteÂśmy inni od AmerykanĂłw.

Zbiera Pani jeszcze wycinki z gazet lokalnych na temat wizytujÂących tam politykĂłw?
ZbieraÂłam bardzo dÂługo, nie tylko na temat politykĂłw. WziĂŞÂło siĂŞ to stÂąd, Âże w 2002 roku, przed wyborami samorzÂądowymi, robiliÂśmy w TVN 24 z Andrzejem Morozowskim tour po kraju. JeÂździliÂśmy od miasta do miasta i robiliÂśmy rozmowy dwĂłch gÂłĂłwnych kandydatĂłw na prezydentĂłw. To byÂły ciekawe, lokalne pojedynki. I lokalne tematy. To uÂświadamia czÂłowiekowi, Âże jest tylko kilka naprawdĂŞ waÂżnych tematĂłw, o ktĂłrych moÂżna mĂłwiĂŚ z perspektywy ulicy Wiejskiej czy PaÂłacu Prezydenckiego. Dlatego jednym z najwaÂżniejszych punktĂłw w TVN 24, gdy zaczynamy rano dzieĂą, jest przeglÂąd prasy lokalnej. Jako ÂźrĂłdÂło informacji dla reporterĂłw TVN 24 i dla mnie przed kolegium "FaktĂłw".

Kto gratulowaÂł Pani tytuÂłu Dziennikarza Roku?
Wszyscy. Politycy teÂż, ale zdecydowanie wiĂŞcej gratulowaÂło mi dziennikarzy. Gdy wyszÂłam z gali Grand Press, miaÂłam 78 wiadomoÂści w telefonie komĂłrkowym. Pierwsze spostrzeÂżenie: odezwali siĂŞ do mnie wszyscy ludzie z dawnej ekipy i obecnie pracujÂący w Radiu Zet, z caÂłego kraju.

Radio Zet to poczÂątek Pani kariery i waÂżny okres pracy z Andrzejem Woyciechowskim. PodpatrywaÂła Pani, jak pracuje?
MiaÂłam okazjĂŞ podpatrywaĂŚ go wczeÂśniej. Gdy na poczÂątku lat 90. pracowaÂłam w telewizji Top Canal, ktĂłra potem nie dostaÂła koncesji, transmitowaliÂśmy porannego i popoÂłudniowego "GoÂścia Radia Zet". Wtedy osÂłuchaÂłam siĂŞ ze sposobem, w ktĂłry Andrzej Woyciechowski prowadziÂł rozmowy. Ogromna klasa, ogromny spokĂłj, prawie Âżadnych emocji w gÂłosie. PotrafiÂł zadawaĂŚ ciosy w biaÂłych rĂŞkawiczkach, a po rozmowie nikt nie miaÂł wraÂżenia niepotrzebnych nerwĂłw, pyskĂłwki, nachalnoÂści. Nie ponosiÂło go, ale dostawaÂł, co chciaÂł. Poza cechami charakteru decydowaÂło o tym ogromne doÂświadczenie Âżyciowe. Wtedy pomyÂślaÂłam, Âże do takich rozmĂłw usiÂądĂŞ dopiero za 20-25 lat. UsiadÂłam znacznie wczeÂśniej, lecz mam ÂświadomoÂśĂŚ, Âże w taki sposĂłb prowadziĂŚ rozmowĂŞ moÂżna dopiero, gdy ma siĂŞ plecak wypakowany wÂłasnymi doÂświadczeniami Âżyciowymi.
Od Woyciechowskiego moÂżna siĂŞ byÂło nauczyĂŚ Âświetnej szkoÂły dziennikarstwa radiowego, przekazywanej w piguÂłce. DziÂś patrzĂŞ na mÂłodych dziennikarzy i widzĂŞ - jak kiedyÂś widziaÂł to u nas Woyciechowski - kiedy ktoÂś pisze strasznym, koturnowym jĂŞzykiem, dostrzegam tĂŞ nowomowĂŞ: barok poÂłÂączony z obco brzmiÂącymi wyrazami. Woyciechowski powtarzaÂł: "ProszĂŞ mĂłwiĂŚ prostym jĂŞzykiem. ProszĂŞ nie czytaĂŚ PAP-u". Za jego czasĂłw w Radiu Zet byÂła kara finansowa za przepisanie i przeczytanie na antenie wiĂŞcej niÂż trzech z rzĂŞdu sÂłĂłw z depeszy PAP-owskiej. Ponadto Woyciechowski miaÂł syntetyczny sposĂłb przekazywania uwag. PotrafiÂł powiedzieĂŚ: "Stary, masz gÂłos do dupy" - i czÂłowiek miaÂł prawo siĂŞ zaÂłamaĂŚ - ale teÂż potrafiÂł podpowiedzieĂŚ: "MoÂże nie walcz z gÂłosem, tylko rĂłb w radiu coÂś innego. Albo zacznij pisaĂŚ".
I jeszcze jedna Âżelazna zasada dziennikarstwa newsowego z czasĂłw Woyciechowskiego. UczyÂł nas: "Nie moÂżecie powiedzieĂŚ sÂłuchaczom, Âże 60 lat temu wybuchÂła wojna - bo to jest old news. MoÂżecie powiedzieĂŚ, Âże dziÂś jest szeÂśĂŚdziesiÂąta rocznica wybuchu wojny". Nie moÂżna zaczÂąĂŚ informacji od backgroundu. Woyciechowski byÂł moim mistrzem, a po nim Krzysiek SkowroĂąski.

Jednak nie byÂło Pani na spotkaniu w 10-lecie Âśmierci Woyciechowskiego, zorganizowanym przez byÂłych pracownikĂłw Radia Zet, ani teÂż na oficjalnej uroczystoÂści, poÂłÂączonej z przyznaniem nagrody imienia Woyciechowskiego.
ProszĂŞ nie doszukiwaĂŚ siĂŞ Âżadnej teorii. Poza pracÂą jestem w zasadzie odciĂŞta od Âświata. W grudniu obchodziliÂśmy w firmie trzytysiĂŞczne wydanie "FaktĂłw", byÂła impreza. Nie poszÂłam. Gdy byÂłam juÂż ubrana, dziecku polaÂły siĂŞ Âłzy i powiedziaÂło: "Nawet w sobotĂŞ bĂŞdĂŞ zasypiaÂła sama". ZostaÂłam w domu.

Nie powiedziaÂła Pani tego ludziom z "FaktĂłw". NiektĂłrzy odebrali to jako swoistÂą demonstracjĂŞ - nie jest tajemnicÂą, Âże nie ma Pani z nimi wszystkimi dobrych kontaktĂłw.
Tak to odebrali?

Pani mÂąÂż przyszedÂł.
Bo mÂąÂż jest ich szefem, musiaÂł byĂŚ. Ja zasadniczo nie chodzĂŞ na imprezy - wiedzÂą o tym wszyscy, ktĂłrzy mnie znajÂą. MnĂłstwo osĂłb z mojej firmy, z TVN 24, opowiadaÂło mi, jak siĂŞ cieszyli, gdy robili relacjĂŞ z Grand Press - z tego, Âże wygraÂłam. Oni rozumiejÂą, Âże gdy nie ma mnie na oficjalnym firmowym balu, nie jest to Âżadna demonstracja.
SÂą momenty, ktĂłrych w Âżyciu nie omijam. Gdy miesiÂąc wczeÂśniej u Tomka Sianeckiego byÂło spotkanie w rocznicĂŞ Âśmierci Marcina PawÂłowskiego - przyszÂłam.

MĂłwi Pani: "z mojej firmy" - wciÂąÂż czuje siĂŞ Pani bardziej zwiÂązana z TVN 24 niÂż z "Faktami"?
To naturalne - TVN 24 robiÂłam wspĂłlnie z grupÂą ludzi, gdy ta telewizja istniaÂła jeszcze w laptopie. To tak jak "Fakty" zawsze bĂŞdÂą bardziej Tomka Lisa niÂż moje, bo to on je stworzyÂł.

Gdy zostaÂła Pani Dziennikarzem Roku, rozesÂłaÂła e-maila, w ktĂłrym podziĂŞkowaÂła "zespoÂłowi >>FaktĂłw<<" i ludziom z TVN 24 - tych wymieniajÂąc z imienia i nazwiska. Tymczasem to "Fakty" daÂły Pani popularnoÂśĂŚ.
Tylko Âże ja jej nie chciaÂłam za wszelkÂą cenĂŞ. DostaÂłam zadanie: weÂź "Fakty" i rĂłb tak, by nie spadÂła oglÂądalnoÂśĂŚ. Robimy konkretnÂą robotĂŞ. Nie raz zaciskaÂłam zĂŞby na kolegium, myÂślÂąc w duchu: "Ludzie, o co chodzi? Ratujemy razem ten sam program! MoÂżecie siĂŞ na mnie obraÂżaĂŚ, ale to sÂą wasze >>Fakty<<!". SzanowaÂłam ich Âżale i uczucia, ale czasem czuÂłam, Âże dostajĂŞ poniÂżej pasa.

WciÂąÂż czuje Pani podziaÂł miĂŞdzy sobÂą a starym zespoÂłem "FaktĂłw"?
Na pewno jest podziaÂł na dziennikarzy bardziej doÂświadczonych i mniej. Stara ekipa "FaktĂłw" to ci bardziej doÂświadczeni.

PrĂłbujÂą Pani udowodniĂŚ, Âże lepiej siĂŞ znajÂą na telewizji i lepiej jÂą czujÂą?
Teraz juÂż chyba nie. ChoĂŚ przeĂŚwiczyli mnie.

Komentarze na Pani propozycje podczas kolegium: "ÂŚwietny temat, tylko jak pokazaĂŚ to zdjĂŞciami?" - to nie jest sprawdzanie?
Jest. TakÂże reagowanie na moje propozycje na kolegium albo zÂłoÂśliwym komentarzem, albo wzruszeniem ramionami. Nigdy nie mĂłwiÂłam, Âże krzesÂło prowadzÂącego "Fakty" to wygodny szezlÂąg. Ten program stworzyÂł Lis, wiĂŞc ekipa ludzi, do ktĂłrych przyszÂłam, to byli faceci Lisa - ze zbiorem wÂłasnych talentĂłw, cech, z silnymi osobowoÂściami. Z drugiej strony: to od nich dostaÂłam propozycjĂŞ prowadzenia "FaktĂłw" i od nich jÂą przyjĂŞÂłam.

NaraÂżajÂąc siĂŞ na porĂłwnania typu: "Lis powiedziaÂł, k... maĂŚ, masz zrobiĂŚ ten materiaÂł i juÂż, a Pochanke moÂżna przekonaĂŚ, Âże nie ma tematu na zdjĂŞcia".
DopĂłki jesteÂśmy w stanie usiÂąÂśĂŚ razem i zrobiĂŚ dobry program, warto, byÂśmy razem pracowali. UsiadÂłam na tym fotelu nie dlatego, Âże byÂło to marzenie mojego Âżycia, ale dlatego, Âże kilku Âświetnych dziennikarzy przyjechaÂło do mnie z bukietem sÂłonecznikĂłw i powiedziaÂło: "Pracuj z nami". Dlatego podjĂŞÂłam decyzjĂŞ o prowadzeniu "FaktĂłw" rok pĂłÂźniej, niÂż kierownictwo zÂłoÂżyÂło mi tĂŞ propozycjĂŞ.
OdmawiaÂła Pani szefom kilkakrotnie. JuÂż po 11 wrzeÂśnia 2001 roku przebÂąkiwano, Âże powinna Pani prowadziĂŚ "Fakty", ale tam byÂł Tomasz Lis. Nie jest tajemnicÂą, Âże nie przepadaliÂście za sobÂą.
MaÂło siĂŞ znamy. I nie byÂło Âżadnej niechĂŞci miĂŞdzy nami.
To skÂąd siĂŞ braÂła niechĂŞĂŚ ludzi Lisa, Âżal i zÂłoÂśĂŚ, ktĂłre Pani przecieÂż odczuwaÂła?
Bo to byÂła wyjÂątkowa sytuacja, ktĂłrÂą uszanowaÂłam. Moment dramatycznego rozwodu w tym zespole. Wtedy czuÂłam siĂŞ tam niechciana.
Lecz duÂżo wczeÂśniej, gdy Lisa ÂściÂągniĂŞto z prowadzenia "FaktĂłw" w piÂątki, wielu myÂślaÂło, Âże poprowadzi je Pani. Tymczasem pozostaÂła Pani przy "Faktach" wieczornych.
MyÂślĂŞ, Âże ktoÂś na gĂłrze pomyÂślaÂł, Âże nie zÂłoÂży mi tej propozycji, by mnie nie spaliĂŚ.
W TVN 24 byÂła Pani postrzegana jako ta faworyzowana przez Mariusza Waltera. To przeszkadzaÂło?
Ani sympatia Mariusza Waltera nie uÂłatwiÂła mi pracy w tej stacji, ani wyjÂście za mÂąÂż za Adama PieczyĂąskiego. WiedziaÂłam, Âże kto mnie nie lubi, ten aÂż zapiszczy z zachwytu, iÂż wychodzĂŞ za mÂąÂż za szefa. Nie mogĂŞ siĂŞ jednak daĂŚ zwariowaĂŚ. Adam PieczyĂąski nigdy nie siadÂł za mnie na fotelu prezentera, nigdy nie siedziaÂł w reÂżyserce, gdy prowadziÂłam program, a poznaÂł mnie w dziewiÂątym roku mojej pracy zawodowej. WiĂŞc pomyÂślaÂłam: "Albo siĂŞ obroniĂŞ tym, co robiĂŞ i co umiem, albo zawiÂśĂŚ spowoduje, Âże nie bĂŞdzie mi siĂŞ chciaÂło tego robiĂŚ".
Bardziej niÂż miliony widzĂłw ceniĂŞ sobie poczucie, Âże robiĂŞ coÂś zespoÂłowo z fajnymi ludÂźmi i Âże to jest naprawdĂŞ zespĂłÂł. StÂąd tak kurczowo trzymaÂłam siĂŞ TVN 24. Tam miaÂłam swoje bezpieczne, w sensie emocjonalnym, miejsce. Nie pÂłakaÂłam, gdy wracaÂłam do domu, nie zastanawiaÂłam siĂŞ, kto mnie lubi, a kto nienawidzi.
Po "Faktach" Pani pÂłakaÂła?
Nie, bo rzadko pÂłaczĂŞ. Lecz wiele razy, gdy wracaÂłam, powtarzaÂłam sobie: "Do koĂąca miesiÂąca, dÂłuÂżej juÂż nie".
Jak Adam PieczyĂąski postrzega Pani sytuacjĂŞ w redakcji "FaktĂłw"?
MĂłj mÂąÂż uwaÂża, Âże jestem twardsza. Poza tym: jest wiele dziennikarskich maÂłÂżeĂąstw, z prostego powodu - gdy ludzie spĂŞdzajÂą w pracy po dwanaÂście, czternaÂście godzin, nie majÂą ani czasu, ani gdzie szukaĂŚ tej drugiej poÂłĂłwki.
To zrozumiaÂłe. Lecz kwestia podwÂładnoÂści moÂże sprowokowaĂŚ sytuacjĂŞ, Âże mÂąÂż bĂŞdzie musiaÂł wybraĂŚ miĂŞdzy ÂżonÂą a podwÂładnÂą. Sercem bĂŞdzie z ÂżonÂą, a poczucie posÂłuszeĂąstwa kaÂże mu sÂłuchaĂŚ szefĂłw.
MoÂże, ale to sytuacja czysto teoretyczna. JeÂżeli czegoÂś nie bĂŞdĂŞ chciaÂła wykonaĂŚ, nie wykonam. MyÂślĂŞ, Âże oboje zdajemy sobie sprawĂŞ z tego, iÂż nie ma takiej moÂżliwoÂści, Âże Adam PieczyĂąski - szef narzuci coÂś Justynie Pochanke - podwÂładnej, czego ona, jako niezaleÂżny dziennikarz, nie chciaÂłaby zrobiĂŚ.
Gdy Tomasz Lis odszedÂł z TVN-u, obawiaÂła siĂŞ Pani, Âże Âśrodowisko odbierze PaniÂą jako tĂŞ, ktĂłra wykorzystaÂła sytuacjĂŞ, by zajÂąĂŚ jeszcze ciepÂłe krzesÂło i nie poszÂła od razu do "FaktĂłw"?
To prawda. Na pogrzebie siĂŞ nie taĂączy, ÂżaÂłobĂŞ trzeba uszanowaĂŚ. Tego byĂŚ moÂże nie zawiera kodeks etyki dziennikarskiej, ale to wynika z wnĂŞtrza. Jacek ÂŻakowski swoje wejÂście do Radia Zet na miejsce Krzysztofa SkowroĂąskiego tÂłumaczyÂł mniej wiĂŞcej tak: "Taki jest rynek. DostaÂłem dobrÂą propozycjĂŞ i dobre pieniÂądze, wiĂŞc przyszedÂłem, bo potrzebowaÂłem pracy". MiaÂł prawo do takiej argumentacji. MoÂże to jest kwestia silniejszego pancerza? Z drugiej strony, gdybym byÂła samotnÂą matkÂą bez pracy i akurat dostaÂła propozycjĂŞ prowadzenia "FaktĂłw", spojrzaÂłabym na to inaczej. Jednak gdy Lis odchodziÂł, nie miaÂłam Âżyciowej potrzeby, ktĂłra by usprawiedliwiaÂła moje przejÂście do "FaktĂłw".
Gdy obserwowaÂła Pani moment odejÂścia Tomasza Lisa i dziennikarzy, jak to przeÂżywali, przypomniaÂł siĂŞ Pani Wasz exodus z Radia Zet?
Tak, to byÂła ich rewolucja. My mieliÂśmy swojÂą w 2000 roku. WiedziaÂłam, Âże kaÂżdy musi przeÂżyĂŚ to na swĂłj sposĂłb. ÂŻe nie naleÂży wchodziĂŚ z butami, z dobrymi radami, nie naleÂży siĂŞ wtrÂącaĂŚ. Tak jak nasze - moje, KrzyÂśka SkowroĂąskiego, Pauliny Stolarek czy Andrzeja Morozowskiego - byÂło wtedy Radio Zet, tak jak przeÂżywaliÂśmy ten dramat po swojemu, nie przyjmujÂąc argumentĂłw z zewnÂątrz, tak i ludzie w "Faktach" musieli ten moment przeÂżyĂŚ po swojemu.
RadziÂła im Pani w duszy odejÂśĂŚ czy nie?
ZostaĂŚ! ÂŚwiat jest okrutny, nie lubi pustki, wypeÂłnia jÂą bÂłyskawicznie, a dziennikarzy jest sporo. Lecz naprawdĂŞ dobrych, i to zebranych w jednym zespole - juÂż nie tak duÂżo. Szczerze mĂłwiÂąc, na tyle ÂświeÂżo miaÂłam w gÂłowie rewolucjĂŞ w Radiu Zet, Âże wierzyÂłam, iÂż to siĂŞ wszystko odwrĂłci - Âże obie strony siĂŞ rozmyÂślÂą i dojdÂą do wniosku: "Ludzie, co my tak naprawdĂŞ robimy? Rozwalamy superprojekt, ktĂłry idzie jak burza".
MoÂże to zabrzmi faÂłszywie, ale ÂżaÂłujĂŞ, Âże Tomasz Lis odszedÂł.
Co musiaÂłoby siĂŞ staĂŚ, Âżeby zgodziÂła siĂŞ Pani przejÂśĂŚ do Telewizji Polskiej? Kilka razy prĂłbowali PaniÂą wyciÂągnÂąĂŚ.
MusiaÂłabym umieraĂŚ z gÂłodu. Nie umiem pracowaĂŚ w paĂąstwowej firmie.
Justyna Pochanke za 10 lat?
Gdy w rocznicĂŞ 11 wrzeÂśnia byÂłam w Nowym Jorku, nadawaÂłam relacjĂŞ z jednego z budynkĂłw sÂąsiadujÂących ze strefÂą zero. Na dwĂłch piĂŞtrach byÂły stanowiska poszczegĂłlnych redakcji, moje byÂło na tym samym piĂŞtrze co CNN. W caÂłym szeregu dziennikarzy byÂłam chyba najmÂłodsza. DwĂłjka prowadzÂących z CNN mogÂła byĂŚ spokojnie moimi rodzicami. PomyÂślaÂłam wtedy, Âże zupeÂłnie inaczej pewne historie brzmiÂą, gdy je opowiada ojciec, a inaczej, gdy je opowiada syn.
Mam nadziejĂŞ, Âże za dziesiĂŞĂŚ lat wyroÂśnie prawdziwe pokolenie anchormanĂłw. MarzĂŞ o tym, by w naszych redakcjach dziennikarze nie byli co piĂŞĂŚ lat wymiatani przez mÂłode Âładne twarze.
Czuje Pani na plecach oddech tych mÂłodych, piĂŞknych, znajÂących jĂŞzyki i szkolonych juÂż w profesjonalnej telewizji?
WidzĂŞ obok ÂświetnÂą, ÂświeÂżÂą dziewczynĂŞ, jakÂą jest na przykÂład Brygida Grysiak, lecz zupeÂłnie nie czujĂŞ, Âże ona czy inni jej podobni dyszÂą mi na karku. ChoĂŚ wielu mÂłodym, poza doÂświadczeniem, niczego juÂż nie brakuje. BĂŞdÂą siĂŞ zamordowywaĂŚ w pracy, zwÂłaszcza w tym zawodzie. RoÂśnie kolejne pokolenie dziennikarzy nastawionych na to, Âże trzeba daĂŚ z siebie wszystko.

RozmawiaÂła Renata Gluza

POCHANKE RADZI, JAK:
Nie rozstrzeliwaĂŚ widzĂłw gÂłosem
Gdy odbieraÂłam telefon jako kilkuletnia dziewczynka, sÂłyszaÂłam w sÂłuchawce: "ChÂłopczyku, poproÂś mamĂŞ". GÂłos zawsze miaÂłam niski i silny, mĂłwiono, Âże metaliczny. W Radiu Zet czytaÂłam poranne newsy, zwykle szybko, i kiedyÂś marszaÂłek Marek Borowski w czasie "ÂŚniadania z Radiem Zet" podszedÂł do mnie po serwisie i powiedziaÂł z udawanÂą zadyszkÂą: "Ledwo za paniÂą nadÂąÂżaÂłem". PrĂłba przerobienia mojego gÂłosu na Âłagodny, miĂŞkki i ciepÂły skoĂączyÂła siĂŞ katastrofÂą. MĂłj antenowy partner, MichaÂł Kowalewski, pĂŞkaÂł ze Âśmiechu, kiedy wracaÂłam po lekcjach u fachowcĂłw i melorecytowaÂłam serwisy. Gdy byÂłam juÂż w telewizji, od profesora StanisÂława MÂłynarczyka usÂłyszaÂłam, Âże zmiana gÂłosu czy nawet tonu to zmiana osobowoÂści. On nie chciaÂł zmieniaĂŚ - prosiÂł tylko, Âżebym siĂŞ wreszcie nauczyÂła stawiaĂŚ kropkĂŞ, czyli nie koĂączyÂła zdaĂą na wysokim tonie. W telewizji mĂłwiĂŞ wolniej niÂż w radiu, ale nadal mocno i stanowczo, lubiĂŞ nacisk na najwaÂżniejsze sÂłowa. PamiĂŞtam jednak, Âże Âłatwo z fazy zdecydowanej przejÂśĂŚ do krzyku i wystraszyĂŚ widzĂłw, dlatego zawsze w sÂłuchawce, ktĂłrÂą mam w uchu, sÂłyszĂŞ samÂą siebie z dodatkowymi decybelami. To mi uÂświadamia, co mogÂą sÂłyszeĂŚ widzowie, ktĂłrzy majÂą gÂłoÂśno ustawiony telewizor.

SzyĂŚ na wizji bez podkÂładki i siĂŞ nie wyÂłoÂżyĂŚ
Trzeba czytaĂŚ, wiedzieĂŚ, sÂłuchaĂŚ, oglÂądaĂŚ, pytaĂŚ... jednym sÂłowem: siadaĂŚ przy prezenterskim stole z tzw. wÂłasnym maksymalnym zabezpieczeniem w postaci przytomnej gÂłowy i pewnej wiedzy. W sytuacjach nieprzewidzianych najbardziej liczy siĂŞ wÂłaÂśnie przytomnoÂśĂŚ. 11 wrzeÂśnia 2001 roku nie miaÂłam wiedzy o pilotowaniu boeinga ani o konstrukcji noÂśnej obu wieÂż World Trade Center, lecz konfliktem na Bliskim Wschodzie interesowaÂłam siĂŞ od dawna, wiĂŞc np. reakcje Âświata arabskiego mnie nie zaskakiwaÂły. DostawaÂłam jednoczeÂśnie na biurko kolejne depesze agencyjne oraz do ucha informacje z reÂżyserki. Ze strzĂŞpkĂłw zdaĂą budowaÂłam pytania: jeÂżeli w samochodzie byÂł porzucony Koran, czy to juÂż wojna ÂświatĂłw islamskiego z naszym? JeÂśli zaatakowano Pentagon - jaka organizacja islamska dysponuje takÂą potĂŞgÂą, wiedzÂą i moÂżliwoÂściami? JeÂżeli wieÂża ma 110 piĂŞter, a samolot wbiÂł siĂŞ na wysokoÂści 80., czy konstrukcja wytrzyma? Jaki jest system wind, ile osĂłb mogÂło zostaĂŚ uwiĂŞzionych? Co pewien czas sÂłyszaÂłam w sÂłuchawce komendĂŞ: "Przypomnij najwaÂżniejsze fakty, powtĂłrz najwaÂżniejsze pytania" - i pytaÂłam, Âłapczywie sÂłuchajÂąc odpowiedzi, bo tego dnia kaÂżda byÂła na wagĂŞ zÂłota. ÂŻeby szyĂŚ, trzeba mieĂŚ nie tylko bazĂŞ w gÂłowie, lecz takÂże grono Âświetnych wspĂłÂłpracownikĂłw - by mĂłc pytaĂŚ, rozumieĂŚ odpowiedzi i szybko wyciÂągaĂŚ wnioski na wizji.

RadziĂŚ sobie, gdy goÂśĂŚ siĂŞ spĂłÂźnia bÂądÂź odmawia wystÂąpienia z innym
Kiedy spĂłÂźnia siĂŞ bardzo waÂżny goÂśĂŚ, warto to komentowaĂŚ, mĂłwiÂąc: "Czekamy, wiemy, Âże jedzie, za moment bĂŞdzie i wtedy spytam go o...". Tak przytrzymuje siĂŞ widza, obiecujÂąc coÂś ekstra. Najtrudniej jest, gdy w sÂłuchawce sÂłyszĂŞ od goÂścia: "Z panem X nie wystÂąpiĂŞ". Wtedy walczĂŞ i przekonujĂŞ. KiedyÂś udaÂłam, Âże mi nie zaleÂży, mĂłwiÂąc: "BĂŞdzie mi brakowaÂło pana opinii i komentarza w tej sprawie, szkoda, Âże jedyny bĂŞdzie naleÂżaÂł do politycznej konkurencji; to paĂąska decyzja, panie poÂśle" - no i poseÂł przyszedÂł. Lecz nie udawajmy, nie na kaÂżdego to dziaÂła. KiedyÂś tuÂż przed programem w charakteryzatorni spotkali siĂŞ Ludwik Dorn i Tomasz NaÂłĂŞcz - gorÂący moment kampanii prezydenckiej, tak zwana sprawa Anny Jaruckiej w toku, Cimoszewicz jeszcze w grze - no i Dorn z NaÂłĂŞczem nie chce. MĂłwi - Âże nie wiedziaÂł, ja - Âże nikt mnie o to nie pytaÂł, on - Âże chyba nie wystÂąpi, ja - Âże trudno, ale bĂŞdĂŞ musiaÂła powiedzieĂŚ widzom, ktĂłrym obiecaÂłam Dorna z NaÂłĂŞczem, Âże poseÂł Dorn byÂł, ale wyszedÂł. No i zostaÂł.

RobiĂŚ dobre biaÂłe
"BiaÂła" to wszystko, co prowadzÂąc program, mĂłwiĂŞ widzom. KaÂżdÂą biaÂłÂą piszĂŞ sama. SugerujĂŞ swoim wstĂŞpem, co w materiale najciekawsze i najwaÂżniejsze, wybijam smaczki. Jako lektor mogÂłabym przeczytaĂŚ wszystko, jako dziennikarz - wyÂłÂącznie to, co sama napiszĂŞ. ProwadzÂący "Fakty" to nie gÂłos plus twarz i niezÂła marynarka, to osobowoÂśĂŚ. A ta musi byĂŚ wÂłasna. Czasem godzinĂŞ piszĂŞ jedno zdanie - zwykle pierwsze, bo jest najwaÂżniejsze i uruchamia kolejne. PotrafiĂŞ siedzieĂŚ i kilka godzin sÂłuchaĂŚ, co siĂŞ dzieje w sÂłuÂżbie zdrowia, czytaĂŚ artykuÂły o spotkaniach lekarzy z NFZ-em, po czym usiÂąÂśĂŚ i napisaĂŚ: "Fakty, Justyna Pochanke, witam paĂąstwa. Polityczne pogotowie w sÂłuÂżbie zdrowia. Zamiast porozumienia lekarzy z NFZ-em jest pat i pytanie, czy za pata zapÂłacÂą pacjenci, pukajÂąc do zamkniĂŞtych przychodni 2 stycznia. Cena porozumienia to symboliczna zÂłotĂłwka - zÂłotĂłwka na wagĂŞ zdrowia. Marek Nowicki...". W tym miejscu ja znikam, Marek zaczyna autorski materiaÂł.

PozbyĂŚ siĂŞ nawykĂłw dziennikarza radiowego
Radiowcy czĂŞsto Âświetnie sprawdzajÂą siĂŞ na wizji. Monika Olejnik, Krzysztof SkowroĂąski, Bogdan Rymanowski, Andrzej Morozowski - to radiowcy. GÂłosy, ktĂłre zyskaÂły, zamiast traciĂŚ na wizji. Lecz w prawie kaÂżdym radiowcu sÂą zwierzĂŞco radiowe cechy, ktĂłre trzeba w telewizji opanowaĂŚ. GwaÂłtowna gestykulacja i zbyt Âżywa mimika na wizji wypadajÂą fatalnie. Kamera przerysowuje te cechy - dlatego nie rÂączki w maÂłdrzyk, buzia w ciup i nie kamienna twarz. Ze spokojem, lecz naturalnie. Z powagÂą, ale bez przesady. Dla mnie w telewizji najtrudniejsza byÂła sztuka eliminacji tematĂłw. Zgodnie z telewizyjnÂą zasadÂą: nie ma zdjĂŞĂŚ, nie ma tematu. Do dziÂś, kiedy czytam, Âże kilkuletni chÂłopiec samochodzikiem na pedaÂły w wersji kabrio wybraÂł siĂŞ do babci mieszkajÂącej w Berlinie i jadÂąc prawidÂłowo, najwolniejszym prawym pasem autostrady, przejechaÂł dobrÂą godzinĂŞ, zanim wpadÂł w rĂŞce policji - to mi Âżal, Âże nie mogĂŞ o tym opowiedzieĂŚ w telewizji. A nie mogĂŞ, bo nikt nie ma zdjĂŞĂŚ.

Post autor: **pawell** » piątek 13 sty 2006, 20:58

Monster pisze:Ja ten numer ,,Press'' kupiÂłem Wy nie Ooo :?

No i co z tego ?? Teraz nie jesteÂśmy prawdziwymi fanami StyÂśki bo nie mamy kupionego tego numeru "Pressa" ?? :? No ale nie widzĂŞ problemu przecieÂż caÂły wywiad jest na stronie http://www.press.pl .

Post autor: **:: Kamil** » piątek 13 sty 2006, 21:01

Monster pisze:Ja ten numer ,,Press'' kupiÂłem Wy nie Ooo :?

O ile dobrze wiem to "Press" jest doÂśĂŚ drogim pisemkiem. WiĂŞc zapewne nie kaÂżdy moÂże sobie pozwoliĂŚ na jego kupno. Nie kaÂżdy fan czegoÂś kupuje gazety w ktĂłrych mowa jest o tym czymÂś.

Post autor: **pawell** » piątek 13 sty 2006, 21:09

pochanke - fan pisze:no ale nie pomysleliÂście i wstawiam ten wywiad na forum bo na www nie bĂŞdzie on przecieÂż wiecznie ... sorki ... tylko chce go jeszcze keidyÂś przeczytaĂŚ ... dziĂŞkuje za wyszukanie go :spoko: :jupi:

MyÂślĂŞ Âże danie tego duÂżego cytatu tu to by nie byÂło dobre na tej stronie ten wywiad byÂłby gdzieÂś ok. miesiÂąc, a ten kto by chciaÂł mĂłgÂłby sobie zapisaĂŚ go wiĂŞc przynajmniej ja nie widziaÂłem sensu dawania tu tego ogromnego wywiadu. :?

w pewnym sensie pawell zgadzam siĂŞ z tobÂą ale ... nie mysleliÂście o tym by temat, nasze wypociny o Justynie zapisaĂŚ ? ... tak na pamiÂątke ... szkoda by to kiedyÂś tak poprostu skasowaĂŚ ...

tvnfakty.pl

Justyna Pochanke

Kto jest online